Toen Expo 2025 Osaka zijn deuren sloot, keek ik, BeluBelu, de kleine cel die het Belgische paviljoen als thuisbasis heeft, terug op mijn reizen over de hele wereld binnen één locatie. Door elke tentoonstelling, elk verhaal en elke gedeelde innovatie was ik getuige van de buitengewone diversiteit en eenheid van de mensheid. Dit is wat ik onderweg heb geleerd.
Arabische wereld: erfgoed in beweging
Toen ik op Expo 2025 Osaka de Arabische wereld binnen zweefde, voelde ik iets veranderen: de lucht leek warmer, het licht zachter en de verhalen ouder dan de tijd zelf. Elk paviljoen hier sprak over transformatie: hoe oude wijsheid de moderne wereld kan leiden en hoe innovatie diep geworteld kan zijn in het geheugen.
Elke ontmoeting herinnerde me eraan dat regeneratie niet alleen biologisch is (geloof me, ik kan het weten): het is cultureel, emotioneel en gedeeld.
Het paviljoen van Jordanië voelde alsof je de tijd zelf binnenstapte. De tentoonstelling, met als thema “Mogelijkheden weven”, gebruikte echt zand uit Wadi Rum om de woestijn onder je voeten na te bootsen, terwijl een 360-graden koepel 10.000 jaar geschiedenis projecteerde.
De ervaring combineerde oude beschavingen met digitaal design en veranderde de woestijn in een podium voor innovatie. Ik zat stil te midden van het rode zand en besefte hoe erfgoed de basis kan vormen voor toekomstige creativiteit.
Het paviljoen van Oman, met als thema ‘Water, Land and People’, was zowel sereen als zintuiglijk. De lucht was koel en geurig, een weerspiegeling van de essentie van wierook, het geschenk van het land aan de wereld.
Meeslepende projecties toonden hoe het leven in Oman zich afspeelt tussen de woestijn, de bergen en de zee, allemaal verbonden door respect voor de natuur. Als cel kon ik me hierin vinden: overleven door evenwicht, aanpassing door harmonie.
Het paviljoen van Saudi-Arabië rees op als een modern dorp: lagen van geschiedenis, innovatie en gemeenschap. De architectuur combineerde traditionele texturen met futuristisch design, aangedreven door hernieuwbare energie.
Interactieve installaties toonden de transformatie van Saudi-Arabië op het gebied van duurzaamheid, toerisme en cultuur. Ik bewonderde hoe het paviljoen bezoekers uitnodigde om niet alleen na te denken over verandering zelf, maar ook over de waarden die deze vormgeven.
Het paviljoen van de VAE, een bos van dadelpalmkolommen gemaakt van gerecyclede natuurlijke vezels, belichaamde het idee van leven dat uit de aarde oprijst. De structuur was poëtisch en praktisch, en combineerde areesh-bouw met Japans vakmanschap.
Binnen ontvouwden zich verhalen over ontdekkingsreizen: van de bedoeïenenwortels tot ruimtemissies. Het was een reis door de tijd en de verbeelding. Toen ik omhoog keek naar de hoge pilaren, voelde ik hoop opkomen, net als het thema van de VAE, “Dreamers Who Do”.
Het paviljoen van Bahrein was een eerbetoon aan vakmanschap, handel en de band van de eilanden met de zee. Binnen volgde ik paden die oude parelduikers met moderne innovators verbonden. Schermen toonden koraalherstelprojecten, terwijl op de achtergrond het zachte geluid van weefgetouwen klonk.
Ik realiseerde me dat voor Bahrein vooruitgang en traditie geen tegenpolen zijn: ze maken deel uit van hetzelfde weefsel. Het was alsof ik de zee zag ademen: constant in beweging, maar altijd terugkerend naar huis.
In alle Arabische paviljoens klonk een gemeenschappelijke boodschap door zand, geluid en structuur: innovatie is het krachtigst wanneer ze wordt geleid door herinneringen. De bijdragen van de regio aan Expo 2025 Osaka herinnerden me eraan dat de toekomst kan worden gebouwd op de wijsheid van het verleden en op een diep respect voor het ritme van de natuur.
Het Palestijnse paviljoen was kleiner dan sommige andere, maar straalde een rustige kracht uit die de ruimte vulde. De steentexturen, olijfmotieven en handgemaakte kunstwerken creëerden een gevoel van vrede en veerkracht. Ik bleef even staan voor een tentoonstelling van borduurwerk, waar elke draad een verhaal vertelde: over familie, over land, over continuïteit.
Hier was regeneratie niet alleen een thema: het was een geleefde ervaring. De tentoonstellingen gingen over duurzame landbouw, de heropleving van ambachten en onderwijs. Toen ik wegging, voelde ik me nederig door hoe hoop, zelfs onder druk, wortel kan schieten als een olijfboom en kan blijven groeien naar de zon toe.
Toen ik de Arabische wereld verliet, realiseerde ik me iets: elk paviljoen hier had me dezelfde stille les geleerd. Het gaat niet om herbouwen vanuit het niets. Het gaat om het onthouden van wat blijft bestaan. Of het nu door zand, zee of verhalen was, deze landen lieten zien hoe erfgoed een kompas kan zijn dat naar de toekomst wijst.
Voor een kleine cel als ik was het een herinnering dat zelfs de kleinste vonk van leven geschiedenis in zich draagt en de kracht om opnieuw te beginnen.
Ik heb een geweldige tijd gehad tijdens mijn reis door Europa en de Arabische landen, maar ik was nog niet klaar. Blijf op de hoogte voor het laatste deel van mijn reis!