Toen Expo 2025 Osaka zijn deuren sloot, keek ik, BeluBelu, de kleine cel die het Belgische paviljoen zijn thuis noemt, terug op mijn reizen over de hele wereld binnen één locatie. Door elke tentoonstelling, elk verhaal en elke gedeelde innovatie was ik getuige van de buitengewone diversiteit en eenheid van de mensheid. Dit is wat ik onderweg heb geleerd.
Terug in Azië, het hart van de Expo, werd ik omringd door verhalen die zowel vertrouwd als transformatief aanvoelden. Deze landen verweefden natuur, technologie en gemeenschap tot levendige blauwdrukken voor de toekomst.
Het Kazachstan-paviljoen, met als thema “Tolerantie, eenheid en mogelijkheden”, belichaamde verbondenheid en aspiratie. De cirkelvormige structuur deed denken aan de shanyrak, het symbool in het midden van de Kazachse yurt, dat harmonie en familie vertegenwoordigt.
Binnenin toonden vier zones, Legacy, People, Opportunities en Lives, hoe cultureel erfgoed, technologische innovatie en sociale inclusie naast elkaar kunnen bestaan. Terwijl ik rondliep, voelde ik een stille trots: een visie op vooruitgang die nooit vergeet waar het begon.
Als gastland presenteerde Japan een elegant en diepzinnig paviljoen. Het thema ‘Between Lives’ nodigde bezoekers uit om na te denken over coëxistentie tussen mensen, de natuur en alle vormen van leven.
De cirkelvormige houten structuur belichaamde de stroming van water en de cycli van het bestaan. Elke tentoonstelling verkende transformatie: van water naar materiaal, van materiaal naar product en van afval terug naar water. Ik realiseerde me dat het leven, net als design, een cyclus van vernieuwing is en dat ik, een bescheiden cel, deel uitmaak van dat eeuwige ritme.
Het paviljoen van Indonesië, in de vorm van een schip en vol tropisch groen, voelde aan als een levend bos. Onder het thema “Bloeiend in harmonie: natuur, cultuur, toekomst” werd onderzocht hoe biodiversiteit en technologie naast elkaar kunnen evolueren.
Terwijl ik tussen de sculpturen, traditionele instrumenten en prototypes van slimme steden liep, voelde ik me omringd door optimisme. Het verhaal van Indonesië was er een van beweging van het bladerdak van het regenwoud naar de digitale horizon, allemaal aangedreven door gemeenschapszin.
Het Chinese paviljoen, “Building a Community of Life for Man and Nature”, stond symbool voor groene ontwikkeling en samenwerking. De op een rol geïnspireerde gevel, in de vorm van golvende bamboestokken, verbond traditie en innovatie in één enkel gebaar.
Binnen weerspiegelden tentoonstellingen over diepzee-exploratie, maanonderzoek en hernieuwbare energie een toekomst die gebaseerd is op wetenschappelijke nieuwsgierigheid en ecologisch bewustzijn. Terwijl ik langs de gloeiende panelen zweefde, dacht ik: misschien is de beste technologie wel die welke ons helpt in balans te leven.
In de paviljoens van Azië voelde ik de puls van transformatie. Elk land vertaalde zijn landschap, filosofie en innovatie in een onderling verbonden verhaal over coëxistentie. Samen boden ze een visie op evenwicht tussen aarde en lucht, traditie en technologie, individualiteit en gemeenschap.
Ik heb echt genoten van elke seconde van mijn rondleiding over de expo. Ik ben alle landen zeer dankbaar voor hun gastvrijheid. Wie weet, misschien tot ziens?